Μια φτωχιά γυναίκα περνούσε κάποτε δίπλα από ένα αμπέλι γεμάτο σταφύλια.
Σταμάτησε και κοιτούσε τα κατάφορτα κλήματα και πεινασμένη καθώς ήταν, συλλογίστηκε:
– Πώς θα ήθελα να είχα ένα τσαμπί απ’ αυτά!
Εκείνη τη στιγμή περνά ο νοικοκύρης του αμπελιού, τη χαιρετά και της λέει:
– Κυρά, θέλεις λίγο σταφύλι;
Στην καταφατική απάντησή της, χάθηκε μέσα στο αμπέλι για να κόψει.
Η γυναίκα περίμενε. Πέντε, δέκα λεπτά, ένα τέταρτο πέρασε, χωρίς ο αμπελουργός να φανεί.
Βαρέθηκε, λοιπόν, να περιμένει και με την ιδέα πως ο άνθρωπος την είχε ξεχάσει, ξεκίνησε να φύγει.
Μα, να! Την ίδια στιγμή, φορτωμένος ένα πανέρι με διαλεκτά σταφύλια, φαίνεται μπροστά της και της λέει χαμογελώντας:
– Να με συμπαθάς που άργησα. Μα ήθελα να σου διαλέξω από τα καλύτερα!
Η απλή αυτή ιστοριούλα, κρύβει μέσα της ένα μεγάλο μάθημα.
Πολλές φορές, στην προσευχή μας, ζητάμε από τον Κύριο κάτι. Μη παίρνοντας όμως, άμεση απάντηση, νομίζουμε πως ο Θεός αδιαφορεί για μας.
Αλλά μετά από λίγο καιρό, η απάντηση Του έρχεται, πλούσια και ευλογημένη, όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε. Τότε μας πιάνει ντροπή για την ολιγοπιστία μας!
Ο ΘΕΟΣ ΑΡΓΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΤΟ ΠΑΝΕΡΙ ΤΩΝ ΕΥΛΟΓΙΩΝ ΤΟΥ, ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΤΣΑΜΠΙ!
