Έλεγε ο Άγιος Παϊσιος:
“Είναι μερικοί γονείς που, αν μάθουν ότι το παιδί τους θα γεννηθεί μογγολάκι, πάνε και το σκοτώνουν. Κάνουν έκτρωση. Λες και δεν είναι άνθρωπος ή δεν έχει ψυχή. Λες και δεν μπορεί να κερδίσει τον Παράδεισο. Και ξέρεις τι καλοσύνη έχουν τα καημένα.
Να, ένα που γνωρίζω κάνει και καλή προσευχή. Κάνει και πολλές μετάνοιες. Μούσκεμα στον ιδρώτα γίνεται. Τέτοιο φιλότιμο έχει.
(Θυμήθηκε κάτι και χαμογέλασε).
– Μετά, όταν πεινάσει, τρίβει την κοιλίτσα του με το χέρι και λέει στην εικόνα της Παναγίας: «Παναγίτσα, τώρα πάω φάω και μετά έρθω πάλι προσευχή».
Γέλασε χαρούμενος ο γέροντας.
– Με κομποσχοίνι, γέροντα, κάνει προσευχή;
– Ναι, και με το κομποσχοίνι.
Μετά ξέρεις τι καλοσύνη έχει; Να , μια φορά το κορόιδευαν κάτι παιδιά και έπιασαν να το σκουντάνε σχεδόν το δέρναν το καημένο. Το βλέπει ο πατέρας ορμάει. Πιάνει ένα παλιόπαιδο και πάνω
στο θυμό του , ήταν έτοιμος να το δείρει.
»Μπαίνει στη μέση το μογγολάκι, πιάνει τα χέρια του πατέρα του και του λέει : «ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ», (δηλαδή ήθελε να του πει ότι δεν μας λέει έτσι ο Χριστός). Τον πήραν μετά τα δάκρυα τον πατέρα.
»Είδες αγάπη που είχε!
»Δηλαδή οι άλλοι οι έξυπνοι», που κάνουν ένα σωρό κακίες, είναι καλύτεροι; Αυτό το παιδάκι, λοιπόν, έπρεπε να το σκοτώσουμε;
– Όχι, γέροντα, αλλά να, είναι δύσκολα για τους γονείς.
– ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΥΤΟ θα βάλει και τους γονείς του στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.
Με την υπομονή που θα κάνουν εξ’ αιτίας του οι γονείς θα μπουν στον Παράδεισο.”
