Το εικόνισμά του βρισκόταν πάντα δίπλα στην εικόνα της Παναγίας, που καταλάμβανε την κεντρική θέση στο εικονοστάσι του σπιτιού.
Η μάνα πάντα φρόντιζε το καντηλάκι του να καίει ήταν δεν ήταν γιορτή, θεωρούνταν ευλογία για το σπίτι και προστασία από όλα τα κακά.
Πόσες προσευχές δεν είχε ακούσει το παλιό εικονοστάσι, όταν δεν είχαμε να φάμε, όταν το μεροκάματο στα χωράφια του πατέρα δεν έφτανε ούτε για ψωμί, όταν τα τρία μοναδικά ζώα της οικογένειας δεν έβγαζαν γάλα, και τι θα πίναμε τα μικρά, όταν έβρεχε καταρρακτωδώς και οι τρύπες στην σκέπη έσταζαν, η μάνα έπιανε με λεκάνη τσίγκινες τα νερά και προσευχόταν μην πλημμυρίσει το σπίτι, όταν αρρωσταίναμε και μας έκαιγε ο πυρετός ήθελε η Παναγία να κάνει το θαύμα της γιατί που λόγος για γιατρούς και φάρμακα και όλες οι προσευχές από μέσα της να μην ακούσει κανείς και στεναχωρηθεί όλα να τα αντέχει όλα να τα υπομένει έτσι μεγάλωσε τα παιδιά της με βοήθεια το παλιό εικονοστάσι και την ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!
Στα χρόνια της τουρκοκρατίας τα εικονοστάσια ήταν πολύ απλά. Ήταν ένα μικρό ράφι από σανίδι και ένα υποστήριγμα καρφωμένα, σε μια γωνία του δωματίου, ψηλά κοντά στο ταβάνι.
Στο ραφάκι αυτό τοποθετούσαν τις εικόνες, την καντήλα με το λάδι και το φυτιλάκι και δίπλα σε ένα μικρό βαθύ πιάτο το κόκκινο πασχαλινό αυγό.
Άναβαν συχνά την καντήλα, παρόλο που το λάδι ήταν ακριβό. Τότε μαγείρευαν με λίπος, επειδή ο τόπος μας δεν παράγει λάδι. Μόνο στις σαλάτες χρησιμοποιούσαν το λάδι και στην καντήλα του εικονοστασίου.
