Όλοι οι κληρικοί κι όσοι έχουν ένα ρόλο διδασκάλου στην Εκκλησία δέχονται ποικίλες ερωτήσεις για το «τι λέει η Εκκλησία», για το α΄ ή β΄ θέμα. Αν και οι ερωτήσεις είναι καλοπροαίρετες, η βάση τους κρύβει τον εξής κίνδυνο: να θεωρηθεί η Εκκλησία ως ένα σύστημα νόμων-κανόνων, όπως το κράτος ή τις θρησκείες του νόμου. Στην περίπτωση αυτή ο ερωτώμενος εκλαμβάνεται ως ο γνώστης των κανονισμών που καλείται να διαφωτίσει τον ερωτώντα. Είναι όμως έτσι η πραγματικότητα;
Οι κανόνες της Εκκλησίας, ως προερχόμενοι από θεοφόρους Πατέρες και Οικουμενικές Συνόδους, «κανονίζουν» τη λειτουργία της Εκκλησίας ως θεσμό, ρυθμίζουν τη ζωή των χριστιανών, θέτουν όρια και λύνουν τα ποικίλα προβλήματα που το ορατό σώμα της Εκκλησίας, ως άνθρωποι ατελείς, δημιουργεί. Γι’ αυτό δεν θα πρέπει να παραθεωρούνται ούτε να υποτιμούνται.
Ωστόσο, είναι απαραίτητο, εκτός των πιο πάνω, να τονιστεί πως ο σκοπός των ιερών κανόνων είναι η σωτηρία των ανθρώπων· να μπορέσουν δηλαδή, να καθαρθούν από τα πάθη, να φωτιστούν από το «Φως το αληθινό» και να ενωθούν με το Θεό που καταργεί το θάνατο. Αυτό, όμως, γίνεται με τον ιδιαίτερο τρόπο που ταιριάζει και μπορεί το κάθε πρόσωπο.
Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, στοιχώντας στο Πατερικό Ορθόδοξο πνεύμα, θα πει: «Εγώ για τη διαφύλαξη των ιερών κανόνων είμαι πρόθυμος να θυσιάσω τη ζωή μου· αλλά παράλληλα για τη σωτηρία ενός ανθρώπου θυσιάζω όλους τους ιερούς κανόνες». Γι’ αυτό η τήρηση των κανόνων εξαρτάται από την ιδιαιτερότητα του προσώπου, τις συνθήκες ζωής που βρίσκεται, τον πόθο και τη δύναμή του.
Να γιατί δεν μπορεί, ευκαίρως ακαίρως, να απαντάται το ερώτημα «τι λέει η Εκκλησία» για το α΄ ή β΄ θέμα. Μπορεί ν’ απαντηθεί στο σημείο που γνωρίζουμε το πρόσωπο με ό,τι σημαίνει «πρόσωπο». Γιατί έτσι, η Εκκλησία δεν μας βλέπει απρόσωπα, αριθμούς, αλλά με σεβασμό και κατανόηση στις ιδιαιτερότητές μας.
Ασφαλώς μπορούμε να πούμε τι λένε οι ιεροί κανόνες για το θέμα που απασχολεί, αλλά δεν θα είναι ολοκληρωμένη η απάντηση αν δεν γνωρίζουμε το πρόσωπο αυτού που ρωτά για να εφαρμόσει τους ιερούς κανόνες.
Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, που η μαζοποίηση χαρακτηρίζει τις κοινωνίες με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να θέλουν να κατευθύνουν τις μάζες, η Εκκλησία του Χριστού αρνείται ν’ ακολουθήσει το σκεπτικό αυτό και προβάλλει την ενασχόληση με το πρόσωπο, τονίζοντας την αξία του ως εικόνα Θεού που αγαπιέται σε σημείο που κάνει το Θεό να γίνει άνθρωπος και να πεθάνει για το αγαπώμενο πρόσωπο, τον κάθε άνθρωπο «όπου γης».
Το ερώτημα «τι λέει η Εκκλησία..» είναι καλύτερα να λέγεται «τι λέει η Εκκλησία για μένα, ώστε να μπορέσω να πορευτώ και να ζήσω την όντως Ζωή;». Αλλά, βέβαια, αυτό προϋποθέτει σχέση με πνευματικό πατέρα που γνωρίζει το πρόσωπο κι αναλαμβάνει με σοβαρότητα την ευθύνη να δείξει, για το συγκεκριμένο πρόσωπο, οδόν σωτηρίας.
Πηγή: isagiastriados.com
