Μεγαλώσαμε σε μια εποχή, που στα σημερινά παιδιά φαντάζει προϊστορική, γιατί:
Τα παιδιά της γενιάς μου παίζανε σε αλάνες κι όχι σε παιδότοπους.
Τα παιχνίδια ήταν απλά,χειροποίητα,φτιαγμένα με την αστείρευτη φαντασία των παιδιών κι όχι έτοιμα αγορασμένα επιβάλλοντας συγκεκριμένο τρόπο χρήσης τους και περιορίζοντας την δημιουργικότητά τους.
Προσέξτε ακριβά παιχνίδια των παιδιών σας παίζουν μ’ αυτά το πολύ μια βδομάδα και μετά πιάνουν την άκρη, ως τρόπαια.
Τα δικά μας παιχνίδια ήταν:
Το στεφάνι με την αγκλιδέρα.
Αγορίστικο παιχνίδι το οποίο γινόταν με σιδερένια λεπτή βέργα, που έντυναν με ένα κομμάτι λάστιχο ποτίσματος κλεισμένο σε στεφάνι.
Η αγκλιδέρα κι αυτή φτιαγμένη από σιδερένια βέργα, γυρισμένη καμπυλωτά στην άκρη, σαν εσοχή για να ισορροπεί το κυλιόμενο στεφάνι.
Το ποδόσφαιρο
Στις αλάνες, στους δρόμους, στα σχολεία,παιχνίδι συνήθως για αγόρια, πολύ παλιότερα με μπάλα δέρμα από σφάγιο (εγώ δεν την πρόλαβα).
Στα χρόνια μου με δερμάτινη ξεφούσκωτη μπάλα,με χίλια μπαλώματα. Δεν τους πτοούσε η εμφάνιση της μπάλας σημασία είχε το παιχνίδι.
Το στριφτό
Ήταν ένα παιχνίδι τζόγου,της γενιάς μου. Μαζεύοντας τα χρήματα από τα κάλαντα,επιδιδόμασταν στην ρίψη κερμάτων ένα κάθε παίκτης συνήθως σε χώρο με υψωμένο τοίχο, όπως αυλή.
Όποιος έριχνε το κέρμα του πιο κοντά στον τοίχο,τα έστριβε, δηλ. τοποθετούσε τα κέρματα κατά μήκος του δείκτη και τα πετούσε πάνω κλίνοντας το χέρι του ελαφρώς προς τα κάτω, ρωτώντας πιο πριν τους συμπαίκτες του, τι διαλέγουν εικόνα ή γράμματα.
Επαναλάμβανε το ίδιο ώσπου να μείνει ένας αντίπαλος κερδίζοντας τα κέρματα των συμπαικτών του που έκαναν λάθος πρόβλεψη.
Τα δύο τελευταία νομίσματα, τοποθετούνταν στον αντίχειρα, περασμένο κάτω από το δείκτη, αφήνοντάς τον με δύναμη το κέρματα έφευγαν ψηλά.
Το λαστιχάκι
Ήταν κοριτσίστικο παιχνίδι. Παιζόταν τουλάχιστο με 3 κορίτσια.
Ένα λάστιχο για ρούχα,περίπου 3 μέτρα με δεμένες τις άκρες του, στηρίζονταν στο πίσω μέρος των ποδιών των κοριτσιών, σχηματίζοντας ένα μακρόστενο σχεδόν ορθογώνιο πλαίσιο.
Υπήρχαν τρία, τέσσερα στάδια το πατητό,το χαμηλό,το ψηλό και το πολύ ψηλό, ανεβάζοντας τον «πήχυ» κάθε φορά.
Για να κερδίσεις έπρεπε να περάσεις όλες τις δοκιμασίες χωρίς λάθη. Πως παιζόταν;
Με τα δυο πόδια πάταγες την πρώτη πλευρά,την μπροστινή για το 1.
Το 2 γινόταν πατώντας και τις δύο άκρες εναλλάξ, μόνο με το ένα πόδι σε κάθε πλευρά.
Το 3 με τα δύο πόδια πατώντας διαδοχικά μία άκρη κάθε φορά.
Το 4 πέρναγες τα πόδια σου κάτω από την μπροστινή σου άκρη
Το 5 πήδαγες το λάστιχο δρασκελίζοντας την κάθε άκρη διαδοχικά μέχρι το πέντε.
Το 6 γινόταν σαν το 4 αλλά έπρεπε με γρήγορη κίνηση, να πατήσεις την πρώτη πλευρά.
Το 7 δεν θυμάμαι καλά,μάλλον γινόταν περνώντας το ένα πόδι κάτω από το λάστιχο και το άλλο από πάνω,πατώντας αλλάζοντας τη θέση των ποδιών στο επόμενο, διαδοχικά και εναλλάξ μετρώντας ως το 7.
Το 8 γινόταν σαν το 6 πατώντας και την άλλη πλευρά διαδοχικά.
Το 9 σαν το 7 διαδοχικά,μετρώντας ως το 9.
Τέλος το 10 όπως το 5.
Η αντάνα
Σχεδιάζοντας με κιμωλία την τσιμεντένια αυλή ή δρόμο, έφτιαχναν πρώτα ένα κύκλο, κολλητά κι άλλον, έπειτα ορθογώνιο χωρισμένο στη μέση κι άλλο κύκλο και τέλος ορθογώνιο.
Πιο παλιά χαράσσονταν στο χώμα. Ένα κομμάτι κεραμίδι, η λεγόμενη αμάδα, ήταν το «ειση τήριο» του κάθε παίκτη για το παιχνίδι.
Πετούσε προσεχτικά την αμάδα να πάει με τη σειρά στο κάθε γεωμετρικό σχήμα και με το ένα πόδι πατούσε στο εσωτερικό των κύκλων, όχι εκεί που ήταν η αμάδα και στο ορθογώνιο, αν δεν είχε αμάδα με τα δύο πόδια.
Όταν έφτανε στην άκρη, ξαναγυρνούσε στην αρχή της αντάνας.
Αν πάταγε τις γραμμές ή η αμάδα του παίκτη έπεφτε έξω από τα πλαίσια των σχημάτων, έβγαινε από το παιχνίδι.
Το σχοινάκι
Ένα παιχνίδι για αγόρια και κορίτσια. Είτε μοναχικό, είτε ομαδικό,περνούσαμε ώρες παίζοντας.
Για το μοναχικό, ένα κομμάτι σχοινί αρκετά μακρύ, ρυθμίζονταν τυλιγμένο στο χέρι του παίκτη, λίγο πιο πάνω από το ύψος του.
Το ομαδικό χρειάζονταν 2 άτομα για να το κρατάνε και όσα άτομα ήθελαν «έμπαιναν» κατά μήκος του σχοινιού εν κινήσει, χωρίς να τους αγγίξει.
Οι παίχτες έσκυβαν ή πήδαγαν για να αποφύγουν το σχοινί έτσι παρέμεναν στο παιχνίδι.
Το φιδάκι
Ένα σχοινί βασταζόμενο από δύο άτομα που με γρήγορες κινήσεις πάλλονταν σαν φίδι.
Οι παίκτες πηδούσαν πάνω από αυτό αποφεύγοντας το άγγιγμα του για να μη χάσουν.
Σιγά σιγά ύψος του σχοινιού ανέβαινε.
Άλλα ομαδικά παιχνίδια
όπως τα μήλα,το κορόιδο παίζονταν με μπάλα το κυνηγητό κλέφτες κι αστυνόμοι αγαλματάκια ακίνητα, μας απορροφούσαν τόσο,ώστε οι μανάδες μας έβγαιναν ψάχνοντας να μας βρουν.
Υπήρχαν κι άλλα αυτοσχέδια χειροποίητα παιχνίδια όπως, σφεντόνες, καροτσίνια ατομικά και πιο εξελιγμένα.
Στο καροτσίνι περνούσαν έναν άξονα με ρόδες φτιαγμένο από λεπτή σιδερένια βέργα ή χοντρό σύρμα,περνώντας τον, στην άκρη ενός καλαμιού,ανοίγοντας μια τρύπα.
Στην άλλη άκρη του καλαμιού,εμπαινε το τιμόνι κι αυτό φτιαγμένο από χοντρό σύρμα και συνδεόμενο με τον κάτω άξονα ,από το εσωτερικό του καλαμιού μάλλον με κάποιο άλλο κομμάτι σύρμα.
Και τα super καροτσίνια τα οποία είχαν σκελετό σαν αυτοκίνητο τύπου φόρμουλα 1.
Το μόνο που του έλειπε ήταν η σκεπή. Κινούνταν με πεντάλ από παλιά ποδήλατα και έμπαιναν 2 και τρία άτομα.
Μη φανταστείτε ότι πήγαιναν γρήγορα, όσοι δεν τα προλάβατε, μια χελώνα γρηγορότερα πήγαινε.
Παιχνίδια απλά κάνοντας όμως περήφανο τον κατασκευαστή του ζωηρεύοντας τη φαντασία του.
Ένιωθαν όπως νιώθει σήμερα κάποιος που έχει. Πόρσε!
Παρ’όλο που τα πόδια ήταν μελανιασμένα τα γδαρσίματα αποτελούσαν παράσημα περνούσαν απαρατήρητα, κανείς δεν έδινε σημασία,παρά μόνο όταν το αίμα έτρεχε ποτάμι.
Τότε ανησυχούσαμε κι επιστρέφαμε σπίτι καμιά φορά τις τρώγαμε επειδή χτυπήσαμε!!!
Έτσι μεγαλώσαμε παίζοντας ξένοιαστα, με βασικό σχολικό πρόγραμμα, χωρίς εξωσχολικές δραστηριότητες χωρίς την υπερπροστασία των μεγάλων ανεξάρτητα χωρίς playstation κινητά τηλέφωνα, internet, psp χωρίς ατελείωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση με Digimon, Pokemon αλλά λίγη ώρα με στρουμφάκια Μπάκς Μπάνι Κάντυ,Κάντυ και Φρού- Φρού .
Μεγαλώσαμε έτσι απλά αλλά δημιουργικά, ομαδικά και ξέγνοιαστα !
