Όταν είχα γίνει ιερεύς, σκέφθηκα να μην μνημονεύω τους συγγενείς μου, παππούδες, γιαγιάδες κ.λ.π. Έγραψα πρόχειρα τα ονόματά τους μ’ ένα μολύβι και τα έβαλα εις τον ιερόν, μαζί με άλλα ονόματα που είχαμε, να τα μνημονεύει ο Γέροντας μου, ο π. Νικηφόρος.
Έτσι, πέρασαν αρκετές ημέρες και ήμουν σίγουρος ότι μνημονεύονται τα ονόματα.
Ένα βράδυ, βλέπω εις τον ύπνο μου γερόντια, γριούλες, τους συγγενείς μου, όλους αυτούς που είχα γράψει πρόχειρα εις το χαρτί, να με πλησιάζουν και να μου λένε: – Εσύ μας έγραψες, αλλά ο π. Νικηφόρος δεν μας μνημονεύει. Το πρωί πηγαίνω εις το Γέροντα μου και του λέγω:
– Γέροντα, είχα αφήσει κάτι ονόματα εις το χαρτί.
Τα μνημονεύεις; – Όχι, μου λέγει θυμωμένα.
Ήταν άσχημα γραμμένα, και με μολύβι, και το έσχισα το χαρτί. Να τα γράφεις καθαρά για να τα μνημονεύω. Τότε τα καθαρόγραψα και τα άφησα να τα μνημονεύει.
Από το βιβλίο του Γεωργίου Κρουσταλάκη, “Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, Ο Θεολόγος και παιδαγωγός της ερήμου”, των εκδόσεων Εν πλώ.
Πηγή: trelogiannis.blogspot.com
