Υπάρχουν κάποιες εικόνες, λέξεις ή φράσεις που κατακτούν μέσα μας μια ιδιαίτερη θέση. Τις θυμάσαι για χρόνια ολάκερα, σε επηρεάζουν στην ζωή σου.
Μια τέτοια υπήρξε η φράση του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, που λέει «ότι οι κακίες μας ντύνονται το ένδυμα των αρετών». Δηλαδή ότι πολλές φορές πίσω από μια συμπεριφορά που μπορεί να θαυμάζουμε κρύβεται κάτι άλλο πολύ βαθύτερο και σκοτεινό.
Αυτή την μεγάλη αλήθεια την συνάντησα πολλές φορές στη ποιμαντική μου διακονία. Γνώρισα ανθρώπους που παρουσιάζονταν ως πράοι και ταπεινοί να μεταμορφώνονται σε άγρια θηρία, βγάζοντας απίστευτη κακία κι επιθετικότητα όταν τους έθιγες τον εγωισμό και τα μικροσυμφέροντα τους.
Πλέον μέσα μου έχω απόλυτα κατανοήσει, ότι τόσο εκείνος που αισθάνεται ότι είναι ο καλύτερος όλων όσο και εκείνος που δηλώνει ο χειρότερος, είναι το ίδιο βαθιά νάρκισσοι.
Δεν έχει σημασία εάν λες ότι είσαι τέλειος ή χειρότερος, σημασία έχει ότι μέσα από αυτό τον ρόλο ζητάς να πέσουν όλα τα βλέμματα και τα φώτα του κόσμου πάνω σου. Ζητάς οι άλλοι να υπηρετήσουν τον μεγαλείο σου ή την αδυναμία σου.
Γι΄αυτό στην πνευματική ζωή ότι λάμπει δεν είναι Χριστό ή όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος, «άλλο πράγμα η ταπείνωση και άλλο το κόμπλεξ…»
