Ένας που καμώνονταν τον πολύ σοφό συνάντησε κάποτε στο δρόμο του έναν απλοικό χωρικό που πήγαινε στην εκκλησία.
– Για που με το καλό; τον ρώτησε.
– Πάω στην εκκλησία, του απάντησε ο χωρικός. Και δε μου λες, του λέει ειρωνικά ο σοφός.
Μήπως ξέρεις να μου πείς, ο Θεός σου είναι μεγάλος η μικρός;
– Κι από τα δύο.
– Δε γίνεται να είναι και τα δύο!
– Γίνεται, κύριε.
Να, είναι τόσο μεγάλος, που δεν τον χωρούν ούτε οι ουρανοί, αλλά και τόσο μικρός, που μπορεί να κατοικεί μέσα στην καρδιά μου.
Κι ο σοφός τα’ χασε με τη σοφή απάντηση του απλοϊκού μα πιστού χωρικού.
