Κάποτε, σ’ έναν εσπερινό της Μεγάλης Σαρακοστής, στο “Παλαιό Ρωσικό”, είδε ένας μοναχός τον πνευματικό Αβραάμιο κατ’ εικόνα Χριστού. Ο Γέροντας πνευματικός, στεκόταν με το πετραχήλι του στο εξομολογητήριο κι εξομολογούσε.
Όταν μπήκε εκείνος ο μοναχός, αντίκρισε τον πνευματικό, κατάλευκο Γέροντα, και είδε το πρόσωπό του νεανικό, σαν πρόσωπο παιδιού κι έλαμπε ολόκληρος, λες και ήταν όμοιος με τον Χριστό. Τότε κατάλαβε ο μοναχός εκείνος ότι ο πνευματικός τελεί το Μυστήριο “ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ”, καθώς και ότι “διὰ Πνεύματος Ἁγίου” συγχωρούνται οι αμαρτίες σε όποιον μετανοεί.
Μεγάλο πρόσωπο είναι ο ιερέας, ο λειτουργός του αγίου θυσιαστηρίου του Θεού! Όποιος τον προσβάλλει, προσβάλλει το Άγιο Πνεύμα που ζει σ’ αυτόν. Αν έβλεπαν οι άνθρωποι σε “ποια” δόξα λειτουργεί ο ιερέας, θα έπεφταν καταγής από το θέαμα αυτό.
Και αν ο ίδιος ο ιερέας έβλεπε τον εαυτό του σε “ποια” ουράνια δόξα βρίσκεται κατά την τέλεση του λειτουργήματός του, τότε θα γινόταν μεγάλος ασκητής και θ’ αγωνιζόταν να μη θλίψει με τίποτα την Χάρη του Αγίου Πνεύματος που ζει μέσα του.
Γράφω αυτές τις γραμμές και το πνεύμα μου χαίρεται, γιατί οι ποιμένες μας είναι όμοιοι με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αλλά κι εμείς, τα λογικά πρόβατα, παρ’ όλο που έχουμε μικρή χάρη, εν τούτοις είμαστε ως ένα σημείο όμοιοι με τον Κύριο. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν αυτό το μυστήριο, αλλά ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μίλησε καθαρά γι’ αυτό. Ας παραμείνουμε, αδελφοί, υπάκουοι στους ποιμένες μας και τότε θα έρθει γενική ειρήνη· και ο Κύριος με το Άγιο Πνεύμα θα μείνει μαζί με όλους μας.
Πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε πως ο πνευματικός τελεί το λειτούργημά του με το Άγιο Πνεύμα και γι’ αυτό οφείλουμε να τον σεβόμαστε. Πιστεύετε, αδελφοί, πως αν τύχει και πεθάνει κάποιος ενώπιον του πνευματικού και του πει: “Άγιε πάτερ, ευλόγησέ με να δω τον Κύριο στην Βασιλεία των Ουρανών!” και του απαντήσει ο πνευματικός: “Πήγαινε, παιδί μου, και δες τον Κύριο!”, θα γίνει ό,τι του δώσει με την ευλογία του ο πνευματικός, γιατί το Άγιο Πνεύμα είναι το Ίδιο· και στον ουρανό και στην γη.
Έχουν μεγάλη δύναμη οι προσευχές του πνευματικού! Εγώ, έπαθα πολλά εξαιτίας της υπερηφανείας μου από τους δαίμονες, αλλά ο Κύριος με ταπείνωσε και με ελέησε με τις προσευχές του πνευματικού. Και τώρα ο Κύριος μού φανέρωσε ότι σε αυτούς αναπαύεται το Άγιο Πνεύμα και γι’ αυτό έχω βαθύ σεβασμό για τους πνευματικούς. Με τις προσευχές τους, παίρνουμε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και την αγαλλίαση για τον Κύριο που (τόσο) μας αγαπά και μας άνοιξε τον δρόμο προς την σωτηρία της ψυχής.
Αν ο άνθρωπος δεν τα λέει όλα στον πνευματικό, τότε “ἡ ὁδὸς αὐτοῦ εἶναι σκολιά” και δεν οδηγεί στην σωτηρία. Αν, όμως, λέει τα πάντα, αυτός πορεύεται κατευθείαν στην Βασιλεία των Ουρανών. Γνωρίζω πολλούς που απατήθηκαν με τους λογισμούς τους και από την περιφρόνησή τους προς τον πνευματικό, δεν μπόρεσαν να προοδεύσουν (πνευματικά). Οι άνθρωποι αυτοί, ξεχνούν ότι στο Μυστήριο ενεργεί η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία και μας σώζει. Το Άγιο Πνεύμα δίνει σοφία στην ψυχή, όταν υπακούμε στις συμβουλές των ποιμένων μας.
Ίσως εσύ να σκέφτεσαι: “Πώς μπορεί ο τάδε επίσκοπος ή ο τάδε πνευματικός ή ο τάδε ιερέας να έχει Άγιο Πνεύμα, αφού του αρέσει να τρώει πολύ και έχει και (τόσες) άλλες (ανθρώπινες) αδυναμίες;”. Εγώ, όμως, θα σου πω: “Είναι αυτό δυνατόν, αν αυτός δεν δέχεται τους κακούς λογισμούς. Έτσι, και αν ακόμη έχει κάποιο ελάττωμα, αυτό δεν παρεμποδίζει την Χάρη να ζει μέσα στην ψυχή του. Όπως το πράσινο δέντρο αν και έχει μερικά ξερά κλαδιά, αυτό όμως δεν το εμποδίζει να καρποφορεί. Ή, όπως τα ζιζάνια· που δεν εμποδίζουν να βλαστάνει το σιτάρι.
Όλες οι συμφορές έρχονται σε ’μας, γιατί δεν ρωτάμε τους πνευματικούς πατέρες που είναι ταγμένοι (από τον Θεό) να μας καθοδηγούν.
Όπως επίσης (το ίδιο ισχύει) και για τους ιεράρχες και πνευματικούς· γιατί (κι αυτοί με την σειρά τους,) δεν ρωτούν τον Κύριο πώς πρέπει να ενεργήσουν (κάθε φορά).
Αν ο Αδάμ ρωτούσε τον Κύριο όταν η Εύα τού έδωσε να γευθεί τον καρπό, τότε ο Κύριος θα τον φώτιζε και ο Αδάμ δεν θ’ αμάρτανε. Θα το πω και για τον εαυτό μου: Όλα τα αμαρτήματά μου και τα λάθη μου έγιναν, γιατί την ώρα του πειρασμού και της ανάγκης, δεν επικαλέστηκα τον Κύριο. Τώρα, όμως, έμαθα να ικετεύω την αγαθότητα του Θεού· και ο Κύριος, με τις ευχές του πνευματικού, με σώζει!
Το ίδιο και οι αρχιερείς· αν και έχουν το δώρο του Αγίου Πνεύματος (το δώρο της Χάριτος της Αρχιερωσύνης του Χριστού), όμως (σαν άνθρωποι κι αυτοί) δεν εννοούν τα πάντα· και γι’ αυτό οφείλουν την ώρα της ανάγκης να ζητούν φώτιση από τον Κύριο. Αυτοί, όμως, (πολλές φορές) ακολουθούν την δική τους γνώμη και, έτσι, προσβάλλουν την ευσπλαχνία του Θεού και σκορπίζουν σύγχυση (στον λαό του Θεού).
Όλοι μας πρέπει να μάθουμε τον δρόμο που οδηγεί στην επίγνωση του θελήματος του Θεού. Αν, όμως, δεν κοπιάσουμε για να το μάθουμε αυτό, δεν θα γνωρίσουμε ποτέ αυτόν τον δρόμο.
Το Άγιο Πνεύμα επενεργεί στο Μυστήριο μέσω του πνευματικού· και γι’ αυτό, όταν φεύγεις από τον πνευματικό, η ψυχή αισθάνεται πως ανακαινίστηκε από την ειρήνη και την αγάπη για τον πλησίον. Και αν έφυγες από τον πνευματικό συγχυσμένος, αυτό σημαίνει ότι δεν εξομολογήθηκες όπως έπρεπε, και ότι δεν συγχώρεσες εσύ με την ψυχή σου τα παραπτώματα του αδελφού σου.
Ο πνευματικός πρέπει να χαίρεται, όταν ο Κύριος οδηγεί κοντά του μια ψυχή στην μετάνοια και, σύμφωνα με την Χάρη που του δόθηκε, οφείλει (να μπορεί) να γιατρεύει αυτήν την ψυχή και αυτό θα γίνει αιτία να λάβει από τον Θεό μέγα έλεος ως καλός ποιμένας των προβάτων Του.
