Γι’ αυτό τον σκότωσαν…

Γι’ αυτό τον σκότωσαν…

Γιατί είχε παλικαρίσια υφή, είχε ζωντανή την πίστη, είχε ζωντανή την φλόγα μέσα του. 
Και φίλε αυτά τα θρασύδειλα τομάρια, δεν πυροβόλησαν μόνο το πρόσωπο, την ψυχή του, το σπινθηροβόλο βλέμμα του, πυροβόλησαν τη Σημαία, τον πολιτισμό μας, τους σκλαβωμένους πόθους, αυτή τη ασίγαστη ελεύθερη παρουσία, πού από την Κυριακή αναστάτωσε την παγκόσμια ειδησεογραφία.

Η λογική του κάθε πυροβολισμού, είναι η εξόντωση της όποιας απειλής, και για εκείνους που τουφέκισαν ένα πρόσωπο και μία σημαία στον ιστό, απειλή θεώρησαν την αιώνια ανεξίτηλη φλόγα, την λιονταρίσια σπίθα της Ρωμιοσύνης, αυθεντική και πηγαία από τα σπλάχνα του Κωνσταντίνου, που ξεπήδησε και διατρανώθηκε μαζί με Τον Σταυρό και την Σημαία, για να τους κατακάψει, εκεί στις ρίζες τις Ελληνικές τα Ελληνικά μνημεία.

Αυτό πυροβόλησαν, αυτό θέλησαν να σκοτώσουν, αυτό έτρεμαν από φόβο.
Στον κόσμο πεθαίνουν χιλιάδες κάθε ημέρα, για τα ιδανικά όμως της ελευθερίας, στα δάχτυλα του ενός χεριού, και έχουν τόπους να πέφτουν αυτά τα κορμιά, κάτι σαν τάμα λογίζεται, κάπου ανάμεσα στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Βόρεια Ήπειρο, εκεί όπου μοσχοβολάει περισσότερο ο Ελληνισμός.

Δεν πάει παραπέρα αυτό το θανατικό, είναι ταγμένο να γυρνάει γύρω από τα σύνορα της Ελλάδας για έτσι νιώθει πως ριζώνει ανεξίτηλα την Ρωμιοσύνη.

Γι αυτό, αυτό το δέντρο, θα παραμείνει αιώνια ανθισμένο, ποτίζεται από το αίμα και τις θυσίες των Ελλήνων που αγάπησαν πολύ.

Κανένα άλλο δέντρο στον κόσμο δεν καρποφορεί τέτοιο πολιτισμό, εκτός της Πίστεως και της Ελλάδας.

Κανένα άλλο δέντρο δεν βγάζει τέτοιους καρπούς, τέτοιους αληθινούς εραστές.
Γι αυτό καθόλου δεν πείθομαι πώς το παλικάρι αυτό ανταπόδωσε πυροβολισμό.
Άλλωστε τι να πυροβολήσει κάποιος και να σκοτώσει, δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από ένα πεθαμένο πολιτισμό.

Δεν μπορώ κάτι άλλο να σκεφτώ, πήγε εκεί, γιατί επέλεξε έτσι να πεθάνει,
διάλεξε το μνήμα του, διάλεξε τον περήφανο τρόπο του, διάλεξε και την ημέρα για να τιμάται και Εκείνος, στα αθάνατα μνημεία των πεσόντων για την λευτεριά της Ελλάδας, και φώναξε με το αίμα του όσο κανείς άλλος μακρύτερα στο σύμπαν, και βαθύτερα στις ψυχές μας, το “Ελλάδα σε αγαπώ”.

Θαυμάζω τούτο το παλικάρι που ποτέ δεν έπαψε να ονειρεύεται και να φωνάζει, για ότι αγάπησε τόσο πολύ.

Αυτή η φωνή του, συνεχώς αντηχεί ακατανόητα σε όλο το σύμπαν και μας ξυπνάει από ένα λήθαργο βαθύ, σαν μια γνώριμη παρουσία πού ξεδιπλώνεται από την ένδοξη ιστορία μας.
Δεν υπάρχει δυνατότερη φωνή, από αυτή του Δικαίου πού γράφεται με το αίμα έστω ακόμη και του ενός, και δεν υπάρχει φρικτότερο κάλεσμα από αυτή της εκούσιας θυσίας για την τιμή της ελευθερίας, και της Πατρίδας.

Ειπώθηκε, πώς όνειρό του ήταν να χτίσει Εκκλησία στα σύνορα στο σημείο των πεσόντων για να ενώσει τους Χριστιανούς της Ελλάδας και της Β. Ηπείρου. 

Την θεμελίωσε λοιπόν την Εκκλησία με το αίμα του κατά τους πόθους του, με αντιμήνσιο Εθνομάρτυρα τον ίδιο του τον εαυτό, και πάνω εκεί ενωθήκαμε όλοι οι Χριστιανοί του κόσμου, του ουρανού και της Γης.

Αιώνια του η μνήμη..

Και ναι η μνήμη του Εθνομάρτυρα είναι η μίμησή του.
Ας φροντίσουμε ο καθένας στον τόπο του να λιονταρέψει εν Χριστώ, μόνο έτσι αναπτερώνεται η ελπίδα της λευτεριάς.

Καλό αγώνα φίλε, και μην ξεχνάς πως μόνο τα γνήσια παλικάρια πεθαίνουν χαμογελώντας. Εδώ είναι η ουσία της ζωής μας το να πεθαίνεις και να χαμογελάς.

Από σχόλιο του Della Vita Della Morte στο redskywarning


Μην αμελήσετε να κάνετε Μου αρέσει! στη νέα μας σελίδα στο facebook!
Ευχαριστούμε πολύ!