Ο Θεός δίνει ευωδία άλλοτε την ώρα της προσευχής και άλλοτε σε ώρα που δεν προσεύχεσαι, για να παρηγορήση, να ενδυναμώση, να πληροφορήση πάντοτε για κάποιον σκοπό.
Ορισμένες φορές, Γέροντα, εκεί που λέω την ευχή και ζητώ το έλεος του Θεού, αισθάνομαι κάποια αλλοίωση μέσα μου, μια κατάνυξη.
Όταν ο άνθρωπος ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού και αναγνωρίζη την αμαρτωλότητά του, τότε ο Θεός του στέλνει την Χάρη Του και αλλοιώνεται πνευματικά.
Πονάει που λύπησε τον Θεό με τις αμαρτίες του, μετανιώνει, νιώθει συντριβή, και ο Θεός τον ανταμείβει με αυτήν την θεία παρηγοριά.
Γέροντα, όταν λέω την ευχή, νιώθω μια παρηγοριά, μια χαρά. Αυτό είναι από τον Θεό ή είναι πλάνη;
Καλό είναι αυτό, αλλά καλύτερα να μη δίνης σημασία. Όταν ο άνθρωπος δεν δίνη σημασία σε αυτά, ο Θεός συγκινείται περισσότερο και τον βοηθάει με άλλον τρόπο.
Να προσέξης να μη ζητάς να προσευχηθής, για να νιώσης ευχαρίστηση, χαρά. Το παιδάκι τρέχει στον πατέρα του, όχι γιατί θα του δώση σοκολάτα, αλλά γιατί τον αγαπάει άλλο αν εκείνος θελήση να του δώση και σοκολάτα.
Η προσευχή που κάνουμε, για να νιώσουμε αγαλλίαση, και όχι για να ενωθούμε με τον Θεό, δεν είναι πραγματική προσευχή.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής» 122
