Δεν αποζητούσα διανοητική κατανόηση, δεν ήθελα να διδαχθώ μια καινούργια τεχνική επιθυμούσα να μυηθώ στη ζώσα και βιωμένη Παράδοση.
Αυτό σημαίνει: δουλειά στους αγρούς, δηλαδή χειρωνακτική εργασία, να μάθεις να προσεύχεσαι, να μάθεις να σέβεσαι, να μάθεις να ζεις με την καθοδήγηση ενός γέροντα, να μάθεις να συνομιλείς μυστικά με τον ζώντα Χριστό.
Ήθελα να γνωρίσω σε βάθος τον Λόγο, δηλαδή τα θεία Ονόματα, τη ζωογόνο δύναμη του Πνεύματος και όχι το γράμμα που πετρώνει το Πνεύμα.
Με έβαλαν στην κουζίνα το φαντάζεστε; Εμένα, έναν Γάλλο! Μου έμαθαν να σκουπίζω το πάτωμα, να πλένω πιάτα…
Βέβαια, το πλύσιμο των πιάτων στην έρημο δεν είναι απλή υπόθεση, γιατί το νερό είναι λιγοστό. Ξαναμάθαινα, όπως ένα μικρό παιδί, καθημερινά πράγματα και πώς αυτά συνδέονται με το Πνεύμα. Δεν επρόκειτο για μάθηση πρακτική.
Ήταν μύηση. Υπάρχει τόση ομορφιά στην απλή κίνηση, ομορφιά που μπορεί να γίνει δοξολογία, μαρτυρία, σάρκωση της Παρουσίας.
Στη νοτιοδυτική Γαλλία, στα κατάφυτα βουνά της Σεβέν (Cévennes), βρίσκεται η σκήτη της Αγίας Πίστεως. Εκεί, ο πατήρ Ιωάννης με τη μικρή του συνοδεία, διψούν για ένα ζωντανό νερό. Και πορεύονται προς τη δικιά τους μεταμόρφωση.
«Χρέος του ανθρώπου, γράφει, είναι να εκπληρώσει, όσο ζει, την κλήση του: Να μεταμορφώσει, δηλαδή, τα πάθη του σε αρετές και να αναγεννηθεί πλήρως.
Αυτή η μεταμόρφωση δεν καταλήγει σε αυτάρεσκο εγωισμό, αλλά ανοίγει την καρδιά στο θείο και στολίζει τη δημιουργία με έργα δοξαστικά.»
Έτσι ο πατήρ Ιωάννης μοιράζεται βιώματα κοντά σε μοναχούς του Άθωνα. Και κοντά στον πνευματικό του, πατέρα Σεραφείμ. Ηγούμενο της μονής του Αγίου Σάββα στην έρημο της Ιουδαίας.
(Μοναχός Ιωάννης, εκδ. Εν πλω)
