Δεν θέλουμε πια άλλο παιδί.

Κυλάει ήρεμα η ζωή του νέου ζευγαριού. Ξεκίνησαν την κοινή τους πορεία με την ευλογία της Εκκλησίας και με τις ευχές των γονέων τους, με τη συμπαράσταση των συγγενών και φίλων τους, που συμμετείχαν ολόκαρδα στη χαρά τους, στο πρώτο τους ξεκίνημα, εκεί στο ναό του Θεού, όπου όλα ήταν όμορφα, λαμπρά, ευλογημένα.

Σε λίγο οι νέοι σύζυγοι έγιναν γονείς. Ευχαρίστησαν τον Θεό, δόξασαν το όνομά του για το μεγάλο του δώρο, που όταν για πρώτη φορά το είδαν, τα μάτια τους δάκρυσαν και σκίρτησε η καρδιά τους.

Και όταν το πήραν να το κρατήσουν, έτρεμαν τα χέρια τους, αν και ήταν τόσο μικρό, τόσο ελαφρύ ακόμη! Νόμιζαν πως κρατούσαν στις χούφτες τους όλο τον κόσμο! «Αυτό είναι κάτι υπέροχο, κάτι θεϊκό!» είπε ένας πατέρας μόλις απέκτησε το πρώτο του παιδί.

Κάτι θεϊκό. Ναι, δεν είναι καρπός μόνο της δικής τους αγάπης. Το παιδί που κρατούν στα χέρια τους είναι καρπός και της αγάπης του Θεού. Δώρο δικό του. Τους εμπιστεύθηκε κάτι που αξίζει πιο πολύ απ’ όλο τον κόσμο. Μια ανθρώπινη ύπαρξη, που κλείνει μέσα της την εικόνα του Θεού, μια αθάνατη ψυχή, που την αξία της δεν ισοφαρίζει όλος ο κόσμος!

Και το θαύμα επαναλήφθηκε. Ήλθε αδελφάκι, και ήταν πολύ χαριτωμένα τα δυό, όταν παίζαν μαζί, όταν γελούσαν καιόταν μάλωναν ακόμη. Γιατί ήταν τόσο αθώα τα μαλώματά τους, που τα ξεχνούσαν γρήγορα, ώστε ούτε να συγχωρεθούν δεν χρειαζόταν. Και έπαιζαν πάλι ανέμελα μαζί, μέχρι το επόμενο επεισόδιο.

Όμως τα παιδιά όσο χαριτωμένα και αν είναι, όσο και αν γεμίζουν με χαρά το σπίτι μας και την καρδιά μας, όσο και αν δίνουν νόημα και προοπτική, διάρκεια και συνέχεια στη μικρή μας ζωή, έχουν κόπο, θέλουν φροντίδα, απαιτούν θυσίες.

Κάποτε λυγίζουν οι γονείς κάτω από το βάρος της ευθύνης και είναι ώρες που αισθάνονται πιο πολύ τον κόπο παρά τη χαρά που δίνουν τα παιδιά.

Και όταν τα παιδιά δεν είναι δύο ή τρία, αλλά συμβαίνει να είναι και περισσότερα, τότε ο κόπος γίνεται μεγαλύτερος και κάποιος δισταγμός κυριαρχεί στις καρδιές· τί θα κάνουμε στη συνέχεια;

Εκεί που υπήρχε λαχτάρα, τώρα ο φόβος κυριαρχεί. Εκεί που συγκινούσε η θερμή προσδοκία, τώρα μια αρνητική διάθεση επικρατεί. Όχι πια άλλο παιδί, όχι! Δεν αντέχουμε άλλο.

Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία επικρατεί πλέον και η σύγχρονη οικογένεια μένει στο ένα παιδί, το πολύ στα δυο. Μετά, τέλος.

Για τους περισσότερους νέους γονείς δεν συζητείται το θέμα. Και αυτοί ακόμη που ομολογούν ότι τα παιδιά δίνουν ευτυχία και χαρά, και αυτοί που παραδέχονται ότι τα παιδιά αναπτύσσονται καλύτερα, γίνονται κοινωνικότερα και διαμορφώνουν άρτιο χαρακτήρα όταν είναι περισσότερα, και αυτοί δεν προχωρούν.

Το θεωρούν υπερβολικό και παράτολμο. Μάλιστα στις δύσκολες συνθήκες του σημερινού κόσμου, πολύ δε περισσότερο στις συνθήκες που διαμόρφωσε η οικονομική κρίση, η οποία δοκιμάζει τελευταία την πατρίδα μας.

Χωρίς αμφιβολία οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες, οι απαιτήσεις για μια καλή κατοικία, για την υπεύθυνη αγωγή και άρτια μόρφωση των παιδιών και αργότερα για την αποκατάστασή τους είναι μεγάλες, ο τρόπος ζωής, στις σύγχρονες μάλιστα μεγαλουπόλεις, εξουθενωτικός.

Στις περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται πως είναι αναγκαίο να εργάζεται και η μητέρα. Πώς όμως να τα προλάβει όλα; Σε πόσα μπορεί να την βοηθείη και να την αναπληρώνει ο σύζυγος, που κάποτε ψάχνει να βρει και δεύτερη εργασία, για να τα βγάλουν πέρα; Και αν δεν βρίσκεται εργασία επαρκής να καλύπτει στοιχειωδώς τα έξοδα; Πώς να αντέξει η σκέψη τους ακόμη ένα παιδί;

Μάλιστα. Δυσκολίες όλα αυτά. Αλλά δεν πρέπει να υποχωρούμε μπροστά στις δυσκολίες. Δεν πρέπει να ψάχνουμε μόνο το εύκολο στη ζωή μας. Ποτέ δεν γίνεται κάτι μεγάλο χωρίς κόπο και θυσίες, χωρίς τόλμη και αυταπάρνηση.

Και επίσης. δεν είναι μόνο τώρα οι δυσκολίες. Παλαιότερα τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Δεν υπήρχαν μεγαλύτερες ανέσεις τότε, περισσότερες δυνατότητες, αφθονότερες παροχές.

Πώς μας μεγάλωσαν οι γονείς μας; Πώς πάλεψαν και νίκησαν στη ζωή; Πόσα στερήθηκαν για να έχουμε εμείς τα αναγκαία; Πώς δεν λύγισαν μπροστά στο καθήκον;

Ο αγώνας τους να μείνουν ακέραιοι,να βαδίσουν σύμφωνα με τη φωνή της συνειδήσεώς τους, να πορευθούν κατά το θέλημα του Θεού, βοήθησε και έγιναν άνθρωποι ολοκληρωμένοι, ζηλευτοί μέσα στη φτώχεια τους πολλοί, χαρούμενοι, ειρηνικοί και ισορροπημένοι. Τα υλικά τα είχαν όλα λιγοστά.

Τα πλούτη τους ήταν πνευματικά. Είχαν αρετή, είχαν αλληλεγγύη, με τον τρόπο τους έκαναν την κοινωνία τους αληθινή και ανθρώπινη. Εκείνοι με στερήσεις και φτώχεια μεγάλωσαν πολλά παιδιά.

Οι σύγχρονοι με πολύ περισσότερες δυνατότητες γιατί δεν αντέχουμε τα λίγα; Εκείνοι ήταν ευχαριστημένοι από τη ζωή τους. Εμάς όλα μας φταίνε.Ζούμε ανειρήνευτοι, ανικανοποίητοι, γεμάτοι στενοχώριες και άγχος. Διότι τα λογαριάζουμε όλα με το μικρό μας μυαλό και δεν εμπιστευόμαστε τον πανάγαθο Πατέρα Θεό.

Ας μη στηριζόμαστε όμως στις δικές μας ελάχιστες δυνάμεις. Ας καταφεύγουμε στην παντοδυναμία του φιλάνθρωπου Θεού. Ας μην παλεύουμε όλα να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.

Ας σκεπτόμαστε ότι δίπλα μας υπάρχει Εκείνος, που όλα τα γνωρίζει και όλα τα μπορεί και με ένα απλό νεύμα του όλα τα διορθώνει και τα τακτοποιεί.

Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα είναι «μεθ’ ημών πάσας τάς ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθ. κη’ 20).

Γι’ αυτό, όπως ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας συμβουλεύει ο Κύριος: Μη μου πείτε για τη δυσκολία των πραγμάτων. «εγώ γαρ ειμί μεθ’ υμών ο πάντα ποιών εύκολα».

«Έχει ο Θεός», έλεγαν οι παλαιότεροι και ησύχαζε το πνεύμα τους, ειρήνευε η καρδιά τους. Και έτσι χαρούμενοι και χωρίς να καταλάβουν το πώς, μεγάλωναν τα παιδιά τους. Όσα τους έδινε ο Θεός, λίγα ή πολλά, «όλα δικά του ήταν».


Μην αμελήσετε να κάνετε Μου αρέσει! στη νέα μας σελίδα στο facebook!
Ευχαριστούμε πολύ!