Δεν έχω τίποτα άλλο να προσφέρω στον Άγιο

Ένα περιστατικό από τη ζωή του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Του μεγάλου αυτού Σέρβου Θεολόγου και προσφάτως αναγνωρισθέντος Αγίου της Εκκλησίας, που γνώριζε Ελληνικά.

Πρέπει να ήταν το έτος 1929, δηλαδή όταν ο Άγιος ήταν σε ηλικία 35 ετών. Ήταν καλοκαίρι, και ξεκίνησε από το Βράνιε με προορισμό το Μοναστήρι του Αγίου Προχόρου. Πήγαινε συχνά στο Μοναστήρι αυτό, με το οποίο και είχε ιδιαίτερο σύνδεσμο, γιατί είχε μεγάλη αγάπη στον Άγιο Πρόχορο. Ήταν ήδη Καθηγητής Πανεπιστημίου στη Θεολογικὴ Σχολὴ στο Βελιγράδι.

Ο δρόμος μέχρι το Μοναστήρι ήταν δύσβατος και γι’ αυτό αρκετά κουραστικός. Ο Άγιος, για να υπερνικά αυτές τις δυσκολίες, χρησιμοποιούσε κάποιο απλό αυτοκίνητο, για να διασχίσει τον βουνήσιο δρόμο, που οδηγούσε στο Μοναστήρι.

Σε μια λοιπόν τέτοια επίσκεψή του συνάντησε στο δρόμο του, μια γερόντισσα, κι αμέσως κατάλαβε ότι κι αυτὴ κατευθυνόταν με τα πόδια προς το Μοναστήρι. Τότε ο Άγιος έκανε νόημα στον οδηγό να σταματήσει και προσκάλεσε τη γριούλα να ανέβει στο αυτοκίνητο, γιατί, όπως της εξήγησε, κι εκείνος πήγαινε όπου και αυτή.

– Σ’ ευχαριστώ, παιδί μου, του απάντησε η γριούλα, αλλά εγώ είμαι φτωχή.

Ο Άγιος τότε της χαμογέλασε και τη διαβεβαίωσε ότι δεν θα πλήρωνε τίποτε, μια και το αυτοκίνητο ήταν νοικιασμένο από εκείνον.

Τότε η γερόντισσα, του είπε:

– Δεν το ‘πα γι’ αυτό, παιδί μου. Αλλά επειδή εγώ είμαι φτωχή, δεν έχω τίποτα άλλο να προσφέρω στον Άγιο, πέρα από τον κόπο μου αυτό.

Τότε ο Άγιος χτύπησε μεμιάς το μέτωπό του ως ένδειξη κατάπληκτου θαυμασμού και μονολόγησε:

– Αχ, Ιουστίνε, έγινες Καθηγητής Θεολογίας, κι όμως! Την ευσέβεια αυτής της γερόντισσας απέχεις πολύ, για να τη φτάσεις.

Στράφηκε τότε και πάλι στον οδηγό. Τον πλήρωσε, κατέβηκε από το αυτοκίνητο και συνέχισε πεζός μαζί με τη γριούλα, τον υπόλοιπο δρόμο έως το Μοναστήρι.


Μην αμελήσετε να κάνετε Μου αρέσει! στη νέα μας σελίδα στο facebook!
Ευχαριστούμε πολύ!