Δεν είναι έργο του μοναχού να διακονεί τον κόσμο με τον κόπο των χεριών του. Αυτό είναι έργο των κοσμικών. Οι κοσμικοί προσεύχονται λίγο, ενώ ο μοναχός συνεχώς. Χάρη στους μοναχούς η προσευχή στη γη δεν παύει ποτέ. Και με αυτό ωφελείται όλος ο κόσμος, γιατί ο κόσμος συντηρείται με την προσευχή, και όταν ατονήσει η προσευχή, τότε θα χαθεί ο κόσμος.
Άλλωστε τι μπορεί να παράγει ο μοναχός με τα χέρια του; Με την εργασία μιας ολόκληρης ημέρας θα κερδίσει ένα ασήμαντο ποσό. Τι είναι αυτό ενώπιον του Θεού; Ενώ μια σκέψη ευάρεστη στον Θεό κάνει θαύματα. Αυτό το βλέπουμε στην Γραφή.
Ο προφήτης Μωυσής προσευχήθηκε νοερά και ο Κύριος τού είπε: «Μωυσή, τί βοάς πρός με;». Και έσωσε ο Κύριος τους Ισραηλίτες από τον όλεθρο (Έξ. ιδ΄ 15). Ο Μέγας Αντώνιος βοηθούσε τον κόσμο με την προσευχή και όχι με τα χέρια του. Ο όσιος Σέργιος με τη νηστεία και την προσευχή βοήθησε τον ρωσικό λαό να απελευθερωθεί από τον ταταρικό ζυγό. Ο όσιος Σεραφείμ προσευχήθηκε νοερά και το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε στον Μοτοβίλωφ. Αυτό ακριβώς είναι το κύριο έργο των μοναχών.
Αν, όμως, ο μοναχός είναι αμελής και δεν έφτασε στην αδιάλειπτη θεωρία του Θεού, τότε ας διακονεί τους προσκυνητές και ας υπηρετεί τους κοσμικούς με τον κόπο του.
