Ήταν τρία περίπου χρόνια πριν από την κοίμηση του Αγίου Γέροντα Παϊσίου.
Μέχρι τότε είχα πάει στην Παναγούδα καμιά δεκαριά φορές.
Μπλεγμένος με ΖΕΝ και διαλογισμό, και αργότερα βαφτισμένος Πεντηκοστιανός, πήγα στον γέροντα για να ζητήσω βοήθεια.
Ο γέροντας με απεγκλώβησε στέλνοντας με πρώτα να εξομολογηθώ, και αργότερα να ηρεμήσω από τα αδιέξοδα που ένιωθα να με πνίγουν.
Κάποια από εκείνες τις φορές είχα πάει στον γέροντα με έναν συνάδελφο καθηγητή γυμνασίου.
Μας καλωσόρισε:
–«Γειά χαρά βρε παλληκάρια, τι σας απασχολεί;»
-«Γέροντα είμαστε καθηγητές, και όσο κι αν προσπαθούμε,δεν μπορούμε να αγαπήσουμε όλους τους μαθητές το ίδιο. Κάποιοι απ’ αυτούς μας βγάζουν την ψυχή.»
-«Τι ώρα ξυπνάς βρε καλό παιδί για να πας στο σχολείο;;»
-«Περίπου 7:00»
-«Να ξυπνάς μισή ώρα πιο μπροστά, και να κάνεις δέκα μετάνοιες για κάθε ένα από αυτά τα παιδιά. Να δεις πόσο γρήγορα θα τα αγαπήσεις…»
Μάλαμας Μιχάλης
